Samen dragen we zorg voor een veilige thuissituatie voor cliënten. Hoe ervaren verpleegkundigen hun werk? Wat doen hulpverleners in een noodsituatie? Lees en leef mee met onze mensen die situaties uit de dagelijkse praktijk met u delen.

Vorige week belde Mieke de meldkamer voor pijnbestrijding. Dat doet ze wel vaker. Mieke heeft uitgezaaide darmkanker en heeft hierdoor al maanden een drain in haar buik. Er zijn een tijd geleden ook plekken op haar longen en lever gevonden. Lang is het stabiel gebleven, maar de laatste twee weken gaat Mieke steeds meer achteruit. Als ik binnen kom, word ik uitbundig begroet door haar twee honden. Ook de moeder van Mieke, Wil, is er. Zij verblijft de afgelopen weken bij Mieke thuis. Bram, de man van Mieke, is aan het werk. “Hallo dames”, zeg ik. “Hoi Rik, fijn dat je er bent. Ik hou het niet meer uit”, zegt Mieke terwijl ze mij aankijkt met haar grote groene ogen. Het oogwit is helemaal geel geworden door de tumor op haar lever net als de rest van het lichaam. Soms maken we er grappen over en zegt Mieke dat ze op Tweety lijkt. Maar vandaag maakt ze geen grap. Terwijl ik alles klaar maak om te injecteren, praat ik met Mieke en haar moeder over van alles en nog wat. Tijdens het injecteren ontspant het lichaam van Mieke een beetje. Alleen al de gedachte dat ze binnen een paar minuten even geen pijn meer heeft, doet Mieke goed. Als ik klaar ben, vraagt Wil of ik een bakkie koffie wil. “Heel graag”, antwoord ik. Mieke ligt op een bed in de woonkamer en ik plof naast haar neer op de bank.

“Rik, ik wil je wat vragen”, zegt Mieke, “jij bent al heel vaak bij me geweest en ik voel me altijd op m’n gemak bij je. Ik zit ergens mee en wil graag jouw mening weten.” “Je kan alles aan me vragen Mieke, dus brand los”, zeg ik. “Dat weet ik Rik, dank je wel”, vervolgt Mieke terwijl ze een slokje van haar water neemt. “Vanmorgen is de huisarts geweest en hebben we mijn toekomst besproken. Zoals je weet, ziet die er niet rooskleurig uit en zal het zwaar worden. Ik heb met de huisarts besproken wat we kunnen doen als het voor mij niet meer hoeft, als de pijn ondraaglijk wordt en het leven niet veel meer waard is.” Weer neemt ze een slokje water. Ze heeft een droge mond en wil graag haar verhaal afmaken. “De huisarts vertelde over euthanasie en palliatieve sedatie”, vervolgt Mieke haar verhaal. “Maar weet je Rik, ik heb geen idee wat ik moet doen. Waar moet ik voor kiezen als het moment daar is? Kan jij me helpen met een keuze maken?” Mieke raakt geëmotioneerd door haar vraag. Wil komt met tranen in haar ogen aanlopen met mijn kopje koffie. Ze heeft de vraag van haar dochter gehoord. “Dat is een lastige vraag voor mij om te beantwoorden Mieke”, reageer ik terwijl ik een slok koffie neem. “Ben je op de hoogte wat beide opties inhouden? Weet je wat euthanasie precies is en palliatieve sedatie?” Mieke knikt, maar ik vervolg toch mijn verhaal. Ik leg uit wat de voor- en nadelen en de consequenties zijn bij beide opties. Mieke onderbreekt mijn verhaal: “Dank je wel Rik voor de informatie. Misschien ben ik niet helemaal duidelijk. Ik wil graag je persoonlijke mening weten.”

“Weet je Mieke, ik vind het lastig om mijn eigen mening daarover te geven,” zeg ik eerlijk. ”Sorry Rik. Ik wil je niet voor het blok zetten, maar ik weet niet zo goed aan wie ik dit anders zou kunnen vragen. Mijn moeder en Bram kan en wil ik niet vragen mij te helpen deze keuze te maken”, zegt Mieke. Ik zie de ontreddering in haar ogen. “Het is een enorm moeilijk keuze,“ zeg ik tegen Mieke. ”Ik hoop dat ik nooit voor zo’n keuze kom te staan waar jij nu voor staat. Ik kan je de voor- en nadelen van euthanasie en palliatieve sedatie uitleggen en ik kan je mijn ervaringen vertellen met andere cliënten, maar de keuze kan ik niet voor je maken. Dat moet jezelf doen.” Mieke knikt en ik vertel haar mijn ervaringen. “Dank je wel Rik,” zegt Mieke, “dit maakt het toch wel iets makkelijker voor me. Ik kies dan denk ik toch voor euthanasie.” Wil houdt haar ene hand voor haar ogen en met de andere hand pakt ze Mieke vast. Op dat moment komt Bram binnen. Hij geeft Wil een knuffel, Mieke een kus en mij een hand. “Zo, gezellige boel hier zo te zien”, zegt Bram met een knipoog. We moeten om zijn opmerking lachen. Bram sluit aan bij het gesprek en Mieke vertelt ook Bram haar besluit. “Ik hoopte al dat je dit zou kiezen Mieke. Waarom weet ik niet, maar…”, Bram komt niet meer uit zijn woorden en kijkt verdrietig naar zijn vrouw.

Een paar dagen later word ik gebeld. Het is een collega. Ze is gisteravond bij Mieke geweest. Mieke heeft haar gevraagd om mij persoonlijk te bedanken voor het fijne gesprek. “Dank je wel”, zeg ik met een glimlach. “Het is nu ook duidelijk wanneer Mieke euthanasie laat toepassen, “zegt mijn collega, “morgen om 11.00 uur.”

De volgende dag drink ik ‘s ochtends thuis een bakkie koffie met mijn vrouw. We hebben het over onze dochters en over het drukke weekend dat er aan zit te komen. Midden in het gesprek kijk ik op de klok in de woonkamer. Ik zie dat het 11.00 uur is.

Dag Mieke.

Omwille van de privacy zijn namen van cliënten in het artikel gefingeerd.